روابط‌عمومی؛ روایتگر خرد سازمانی در مسیر توسعه صنعتی

در روزگاری که سازمان‌ها بیش از همیشه نیازمند تعامل مؤثر با محیط پیرامونی خود هستند، روابط‌عمومی دیگر یک واحد اجرایی  نیست؛ بلکه به‌مثابه مغز تحلیلی و قلب تپنده سازمان، نقشی بی‌بدیل در دوام، اعتبار و اثربخشی ارتباطات درون و برون سازمانی دارد.

روابط‌عمومی ذوب‌آهن، که از سال ۱۳۴۶ و همزمان با آغاز احداث نخستین کارخانه فولادسازی کشور فعالیت خود را آغاز کرده، از همان ابتدا نقشی فراتر از خبررسانی ایفا کرده و به‌عنوان الگوی اولیه روابط‌عمومی صنعتی در ایران شناخته می‌شود. بسیاری از تجربه‌ها، شیوه‌ها و حتی ساختارهای جاری در روابط‌عمومی صنایع بزرگ کشور، از دل همین سازمان برخاسته‌اند؛ سازمانی که در تمام سال‌های حیات خود، در دل تحولات اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و رسانه‌ای کشور حضور داشته و کوشیده است صدای صنعت را در جامعه تقویت کند.

در شرایطی که صنعت کشور با چالش‌هایی چون تحریم، کمبود منابع، مهاجرت نیروهای متخصص و فشارهای محیطی مواجه است، روابط‌عمومی باید در جایگاه یک نهاد فکری، تحلیلی و مشارکت‌محور ایفای نقش کند. این واحد می‌تواند با تحلیل محیط، رصد افکار عمومی، تبیین عملکرد سازمان و انتقال هوشمندانه بازخوردها، به‌عنوان بازوی تصمیم‌یار مدیریت ارشد عمل کرده و از انزوای سازمان در برابر جامعه جلوگیری کند.

با این حال، نگاهی به وضعیت فعلی روابط‌عمومی صنعتی در کشور، نشان از فاصله آن با استانداردهای جهانی دارد؛ ضعف در پژوهش، نداشتن مدل ارتباطی بومی با جامعه کارگری، کم‌توجهی به محتواهای تحلیلی، و جایگاه نامناسب در ساختار تصمیم‌سازی، از جمله موانعی‌ست که مانع نقش‌آفرینی کامل این واحد شده است.

امروز، بیش از همیشه نیاز است روابط‌عمومی به‌عنوان شریک فکری مدیریت دیده شود؛ شریکی که با دسترسی مستقیم به مدیریت ارشد، هم امکان تحلیل دقیق دارد و هم می‌تواند تصویر بیرونی سازمان را از سطح واکنش، به سطح کنشگری و اثرگذاری ارتقا دهد.

در سالروز ارتباطات و روابط‌عمومی، باید با نگاهی باز و آینده‌نگر به جایگاه این واحد حیاتی در سازمان‌های صنعتی بنگریم. بیاییم روابط‌عمومی را نه در قاب مناسبت، بلکه در چارچوب ضرورت بازتعریف کنیم؛ ضرورتی برای بقا، برای توسعه و برای روایت دقیق سازمان در جهانی که شنیدن و شنیده‌شدن، هنر سازمان‌های ماندگار است.